"Pedra do Acordo" contra a violencia de xénero

O pasado 25 de novembro sacamos tarxetas vermellas á lacra social dos maltratadores e lemos , en público, os seguintes poemas:

Libre te quiero
como arroyo que brinca
de peña en peña,
pero no mía.

Grande te quiero
como monte preñado
de primavera,
pero no mía.

Buena te quiero
como pan que no sabe
su masa buena,
pero no mía.

Alta te quiero
como chopo que al cielo
se despereza,
se despereza,
pero no mía.

Blanca te quiero
como flor de azahares
sobre la tierra,
pero no mía.

Pero no mía
ni de Dios ni de nadie
ni tuya siquiera.

Agustín García Calvo (música e voz de Amancio Prada)

Consellos que lle din a Alicia despois do derradeiro golpe

Lembra o corazón
Gravado na cortiza daquela árbore
Polo que escapaba o seu zume e a súa forza.
Non esquezas o can encadeado
Que lambe as feridas
Da man que o aldraxa.
Lembra que a escuridade infunde pánico,
Aínda que máis terror provoca a luz
Que ilumina un puño enfurecido
Non te esquezas de tirar ao lixo,
Ao marchar da casa,
O amor inservíbel.
Lembra que eu son un home,
maís dos que acubillan no peito
O útero materno latexando,
Latexando, latexando.

Raúl Gómez Pato,"Polifonías II", Edit: Espiral Maior, 2007

Non é amor

Pobre Ofelia
cristalizada estás no sangue da loucura
e gardas baixo as unllas a carne do covarde,
como un berro atroz que nos convoca.
Os teus ósos,
espadas de cristal
contra a fame caníval
de posuírnos,
de beber a nosa alma,
zugarnos a vontade,
dobregarnos ao río do delirio.

Ofelia,
pequena Ofelia
non se sacia a sede do covarde.

Marta Dacosta